Alberto Moravia "Nuda"

"Nuda" Alberto Moravii to proza wysmakowana, wyrafinowana i zblazowana. Czyta się ją lekko, niczym najlepsze czytadło - ale ta niewymuszona lekkość jest pozorna. Szybko orientujemy się, jak bardzo przemyślana jest konstrukcja książki, jak zupełnie brak w niej choćby jednego, zbędnego zdania. Zaczynamy doceniać bogactwo opisów zarówno zjawisk i rzeczy fizycznych, jak i stanów psychicznych bohaterów, rozsmakowywujemy się w stylu pisania Moravii (i zaczynamy zastanawiać, po co, u licha, czytamy te wszystkie, współczesne i zazwyczaj NIE DORÓWNUJĄCE książki ;-)) ).

Głównym bohaterem "Nudy" jest Dino, trzydziestopięcioletni malarz, którego dręczy nuda - życie zupełnie straciło dla niego smak i znaczenie, właśnie porzucił również malowanie. W tym momencie w jego życiu pojawia się seksowna siedemnastolatka Cecylia - i Dino, po początkowym wahaniu, a nawet niechęci, nawiązuje z nią intensywny romans. Pikanterii sytuacji dodaje fakt, że Cecylia była wcześniej kochanką Balestrieriego, zmarłego malarza zajmującego sąsiednią pracownię, który wydawał się żyć (mimo braku talentu) pełnią życia - i śmiertelnie znudzony Dino, decydując się w końcu na romans z Cecylią, ma nadzieję zgłębić niedookreśloną tajemnicę życia kolegi po fachu, sekret jego niszczącej fascynacji ową wydającą się w końcu dość zwyczajną nastolatką, a tym samym dowiedzieć się czegoś o sobie.

"Nudę" czyta się znakomicie, to jedna z tych książek, z którymi spędzony czas jest czystą, czytelniczą przyjemnością. Przypuszczam, że przyjemność ową odczują zarówno miłośnicy lekkich, frapujących czytadeł (obsesja Dino na punkcie Cecylii jest, cóż, niezwykle atrakcyjna czytelniczo), jak i czytelników uwielbiających się przekopywać przez kolejne dna książki.

Ja po raz kolejny stwierdziłam, że kocham Alberto Moravię - i że zdecydowanie zbyt długo nie sięgałam po jego powieści (we wczesnej młodości przeczytałam ich kilka, potem - przez lata - żadnej).

Bardzo, bardzo polecam.

Wydawnictwo WAB, 2010

Ocena: 5/6